Mijn broer

Mijn broer Peter

Ik wil graag iets vertellen over mijn broer 'Peter'

Makkelijk is dat niet, maar ik vind mijn website niet compleet zonder hem.
Hij was (en is voor mijn gevoel nog steeds) tenslotte een deel van mijn leven.

Omdat het heel moeilijk is om alle herinneringen op te schrijven die ik aan hem heb, heb ik de speech die gehouden is op zijn begrafenis hieronder gezet...

Groot is de leegte en het verdriet
Mooi zijn de herinneringen
We zullen je nooit vergeten
Je was perfect

Met deze tekst voor ogen moeten Jo en Feichien, Silvia, Daryl en Fabienne afscheid
nemen van hun zo geliefde PETER SWART

Om afscheid van hem te nemen bent u allemaal hierheen gekomen om de familie te
tonen hoe u met ze meeleeft.

Wij zouden graag meer willen doen dan hier te zijn, maar we staan met lege handen.
Niemand kan voelen wat er op dit moment door deze vader en moeder, zus, zwager en vriendin heengaat. Maar vooral voor Jo en Feichien is het zo zwaar om hun zoon te moeten loslaten. Negentien jaar geleden kwam hij ter wereld, zijn leven was nog vol van plannen, zijn toekomst lag nog voor hem. Het leven kan echter grillig zijn. Een ongeluk dat hem noodlottig werd maakte een eind aan de toekomst. Wat achter blijft zijn de vele waarom’s. Maar op deze waarom’s zijn geen daarom’s. Hij was op het verkeerde tijdstip op de verkeerde plaats. Zaterdagmorgen hebben we gesproken over het prachtige leven van Peter. Het waren warme verhalen vol van liefde. Ik (Akkie, de spreekster) vind het een eer om het aan u te mogen vertellen.

Jo en Feichien hadden al negen jaar dochter Silvia toen ze opnieuw een babykamer moesten inrichten. Enorm blij waren ze dat er een kindje bij zou komen. Op zeventien juli 1983 waren ze even naar de huisarts gegaan, want Feichien had een beetje buikpijn. Groot was echter de verrassing toen huisarts Van Gemert concludeerde dat de baby in de spreekkamer zou worden geboren. Snel handelen was toen nodig. Jo, jij voelde de weeën zei je, maar toch was het Feichien die vliegensvlug zoon Peter op de wereld zette.

Peter ontwikkelde zich tot een zeer spontaan kind. Hij mocht graag vertellen wat hem bezig hield. Het was ook een leuke jongen om te zien. Velen kennen hem vast wel als de jongen met het staartje in zijn nek. Hij vertelde daar zelf ook over aan Sinterklaas, maar ook dat zus Silvia véél langer haar had. Nog veel meer verhalen vertelde hij onbevangen aan de Sint.

Zijn schooljaren bracht hij rustig door. Hij was geen bolleboos en was tevreden als hij overging. Veel liever ging hij een balletje trappen. Maar hij was pienter genoeg om te weten dat hij zijn best moest doen om verder te komen.
Zijn Pa was zijn grote voorbeeld en Peter bedacht dat hij later in de detailhandel wilde gaan. Welke richting was nog onduidelijk. Hij haalde zijn diploma op het Esdal College en ging vervolgens naar de afdeling handel van het Drenthe College. Deze studie had hij op één onderdeel na afgerond. Hij zette zich er voor honderd procent in, het laatste stukje was hij voornemens af te ronden.

Peter had een geweldige relatie met zijn ouders en zijn zus. Feichien, je zat daar zaterdag met je handen op je buik. “Ik voel hem nog in mijn buik, zei je”. Ik zie hem nog als baby in mijn armen. Ik zie ons nog naar de dierentuin gaan en dan was Peter alleen maar te vinden in de speeltuin. Speeltuinen daar was hij gek op.
Ma zei hij meestal tegen je, later werd dat wel eens Moetje of Mammie. Ielsk noemde je dat, maar je vond het toch wel heel lief van hem. Toen hij groter werd mocht hij graag even met je knuffelen. Met zijn armen om je heen, liepen jullie dan naar boven. Hij was trots op jou en jij op hem.

Jo, Peter noemde je vaak ‘d Olde. Met ‘d Olde mocht hij graag even voetballen. En wat was hij trots als jij even bij hem kwam kijken als hij een wedstrijd moest spelen bij VV-Valthermond. Hij wilde ook altijd winnen, was een streber en winnen deed hij ook vaak. Samen deden jullie later wel eens een computerspelletje. Daar was voor jou niet zoveel aan, Peter won altijd!

Silvia, toen Peter nog klein was bemoederde jij hem net zo als Ma. Vaak wilde jij de buggy duwen, want je dacht dat je het beter kon dan Ma. Jullie waren ook wel eens kwaad op elkaar. Je weet vast wel dat hij als klein ventje jou wilde meppen met de stofzuigerslang. Maar die was te groot voor hem. En wat vervelend was het voor je toen hij in je slaapkamer alles met lijm had vastgezet. Maar je had hem ook niet zo moeten pesten met z’n verliefdheid op een schoolvriendinnetje van jou!

Zoals alle jongens haalde Peter ook kattenkwaad uit. Er waren herinneringen aan het in brand steken van hooibulten, samen met Gerko en Peter. En de keer dat hij en neef Erik buitenshuis waren gegaan tijdens een onweersbui op een avond. Pa en Ma dachten dat ze lekker in bed lagen. Maar nee hoor, ze hadden camouflage pakken aangetrokken en waren bij de buren aan het ruitje tikken. Wat zal hij dat spannend hebben gevonden!

Opgroeiend had Peter bijzondere ideeën om snel rijk te worden. Hij wilde bijvoorbeeld van elke Nederlander wel 1 euro. Hij wist alleen nog niet hoe hij dat lucratief moest aanpakken. Hij kon misschien ook wel een loterij uitdenken of een pretpark bouwen. Op zijn computer bedacht hij van alles en nog wat. De computer kende weinig geheimen voor hem. Altijd was hij er mee in de weer, maakte zich allerlei spelletjes eigen. Was tot in de nacht bezig om te ontdekken hoe een spelletje in elkaar stak. Maar ontdekken deed hij het!

Hij was bezeten van computers. Toch bleef het voetballen voorop staan. Van de landelijke clubs had Feijenoord zijn voorkeur. Lastig voor Pa, die was voor Ajax. Was er een voetbalwedstrijd op de TV, dan zat Peter in allemaal spullen van Feijenoord op de bank. Op de bank zat hij ook graag met opa Bos. Samen konden ze dan uren kijken naar videobanden van Feijenoord.

Feijenoord had zijn voorkeur op landelijk gebied. Thuis was hij altijd bezig met en voor VV-Valthermond. Drie maal in de week ging hij trainen en voetbalde dan in het tweede elftal, soms in het eerste. Hij zette zich er voor 100 procent in. En wat een geduld had hij toen hij de F-jes, later de E-tjes trainde. Hij kon enorm goed met het kleine grutje overweg. Hij deed het vol verve en wist ze altijd zodanig te stimuleren dat ze geregeld de wedstrijd wonnen. Vol trots kon hij daar thuis aan Pa en Ma over vertellen!
Hij hoopte ook vurig dat Daryl, zijn oomzeggertje van zes, een voetballertje zou worden. Het zat er echter niet in. Daryl had een speciaal plekje in het hart van Peter. Niets was hem teveel voor zijn neefje. Geregeld bracht en haalde hij hem van school. Silvia, hij probeerde je te helpen bij de opvoeding. Gaf je graag tips, je mocht hem bijvoorbeeld niet teveel verwennen. Maar zelf deed hij dat maar al te graag. Bijvoorbeeld even een patatje eten met Daryl en Fabienne in Emmen.

Peter had een stabiel karakter. Had veel geduld, was bijna nooit chagarijnig, vergat gauw de lichte strubbelingen in zijn leven. Peter had eigenlijk een hele zachte kant in zich. Geregeld ging hij even langs bij Oma Swart. Hij bereikte dan altijd zijn doel: haar aan het lachen maken. En toen bekend werd dat hun hondje Beauty ziek was en uit zijn lijden verlost most worden, was het Peter die met hem naar de dierenarts ging. Maar eerst gaf hij hem nog lekkere worst en reed een poosje met hem rond. En Beauty maar kwispelen met zijn staartje. Peter had hem nog een paar mooie uren bezorgd, dat was ook zijn doel geweest.

Peter was een jongen die niet van ruzies, alcohol en roken hield. Hij wilde graag gezond blijven. Als sportman stond dat hoog in het vaandel.
Peter hield er ook niet van als Fabienne, zijn vriendin rookte. Fabienne, twee en half jaar geleden zagen jullie elkaar voor het eerst op de kermis. Peter maakte indruk op jou, maar hij had verkering met je nichtje. Toch was de ontmoeting niet zomaar een ontmoeting. Jullie belden, sms-ten met gevolg dat jullie verkering kregen. Je was nog maar net veertien jaar, toch was Peter het helemaal voor jou. En wat was hij trots op jou. Tegen een ieder die het wilde horen zei hij dat jij het mooiste en liefste meisje was. Uitgaan deed hij ook niet zo graag meer. Het liefst wilde hij met jou thuiszitten en dan een mooie film bekijken, daar genoot hij van. Hij was wel enorm standvastig. Zijn ja was ja, zijn nee was nee. Je vond dat wel eens lastig, maar gaf vaak toe aan zijn idee. Samen hadden jullie het in grote lijnen heel leuk. Dejan en zijn vriendin waren ook vaak van de partij. Dejan was een heel goede kameraad van Peter. Er waren al plannen gemaakt om deze zomer met z’n vieren op vakantie te gaan.
Tijdens de jaarwisseling waren jullie, samen met Jo en Feichien, in Oostenrijk. Boven op een hoge berg schreef Peter met hele grote letters jouw naam in de sneeuw. Een mooie foto is daar nog een stille getuige van. Hij was een grote romanticus! Hij hield bijvoorbeeld van kaarsjeslicht en dan naar lekkere muziek luisteren.

Wat de muziek betrof vond hij de Top 40-muziek mooi. De laatste tijd kreeg de Nederlandstalige muziek ook zijn aandacht. Dit kwam mede omdat hij dit vaak hoorde in de CD-zaak van Pa en Ma. Hij mocht ook graag helpen in de zaak, zat geregeld achter zijn geliefde computer in het kantoor bij de zaak. Feichien, je vertelde dat hij tegen jullie had gezegd dat hij bij jullie bleef wonen en dat jullie huis altijd in de familie zou blijven. Hij was zo trots op jullie bedrijf en zat vol liefde voor jullie twee. Maar hij had natuurlijk ook een prachtig leven bij jullie.
Hij werd niet teveel in de watten gelegd, jullie wilden dat hij leerde op eigen benen te staan.
En dat deed hij goed. Hij was het zonnetje in jullie leven.

Peter had inderdaad een zonnig leven. Haalde eruit wat eruit te halen viel. Lichamelijk mankeerde hij bijna nooit wat, zorgde goed voor zijn lijf en leden. Zag er altijd verzorgd uit. Hij was een mooie jongen!

Het zorgeloze leven werd echter op de 27e februari wreed verstoord. Hij was bezig met een website voor Pa en Ma en wilde die nog even bij Rudie Koops laten installeren. En weg reed hij om half zeven in de avond, het was de laatste keer dat zijn ouders hem in levende lijve zouden zien. Om half acht reed hij bij Rudie weg. Hij moest naar huis om zich om te kleden voor de voetbaltraining.
Op het Zuiderdiep reed een trekker waar Peter om heen wilde rijden. Wat er toen gebeurde was vreselijk. Hij verloor de macht over het stuur en kwam verkeerd terecht. In een mum van tijd werd een heel jong leven afgebroken.

Jo en Feichien om kwart voor acht kwam er een alarmerend telefoontje dat er een vreselijk ongeluk was gebeurd met Peter. Gehaast reden jullie erheen. Dachten dat het wel mee zou vallen. Hij had met de scooter ook al eens wat gehad, maar had het telkens overleefd. Op de plek van het ongeluk werd het jullie al gauw duidelijk dat dit wel heel ernstig was.

Jullie kregen de meest vreselijke mededeling te verwerken, die ouders kunnen krijgen. Peter was dood! Vol ongeloof, woede en verscheurd van verdriet reden jullie naar huis terug. Jullie geloofden het niet. Dit kon Peter niet zijn, Peter was altijd zo perfect. Hij had nog zoveel plannen, het kon niet waar zijn!

De volgende dag besloten jullie om hem thuis te halen. Daar hoorde hij. In het kantoor voor de computer mocht hij staan. Feichien, samen met jou heb ik even bij hem gekeken. Wat lag hij daar vredig en ontspannen in zijn mooie witte kist. De computer stond dag en nacht aan. Er was een speciale website voor Peter geopend, het deed jullie goed dat zoveel mensen met jullie meeleefden.

Nu zijn we bijna zover dat we Peter naar zijn laatste rustplaats zullen gaan begeleiden. Maar alvorens we dat doen wil ik nog graag het volgende aan jullie zeggen.

Silvia, als zus had je geen betere broer kunnen hebben. Hij was heel bezorgd over jou en stond je bij met raad en daad. Vorig jaar toen Pa vijftig jaar werd hadden jij en Peter een lied ingestudeerd voor Pa. Dit lied, op CD zal altijd een kostbare herinnering blijven. Later zul je aan Daryl vast heel veel vertellen over Peter.

Jo en Feichien, Peter zal er straks lijfelijk niet meer zijn. Hij zal echter altijd in jullie harten leven. Zijn leren jas zal nooit meer op de stoel in de kamer hangen, de handdoeken zullen niet meer verkeerd liggen in de badkamer. Heel veel dingen zullen er nooit meer zijn. Maar hij had bijzondere ouders en jullie hadden een bijzondere zoon. Feichien, je vertelde me zaterdag dat je hem hoorde rommelen in je kamer, misschien was dat ook wel zo. En als er iets mocht zijn na de dood, dan zal hij trots zijn op jullie. Hoe jullie zijn afscheid hebben geregeld, dat was geweldig. Het was perfect, zoals PETER PERFECT WAS!

Deze twee foto's zijn gemaakt op 17 Juli 2004, de verjaardag van Peter... Hij zou 21 geworden zijn...

Deze foto is gemaakt op 17 Juli 2008 Peter zou deze dag 25 geworden zijn....

Deze foto is gemaakt op: 15 juni 2009